Mijn Verhaal

Mijn naam is Timothy en ik ben geboren in de zomer van 1983. Ik ben opgegroeid in een gezin waar beide ouders emotioneel niet beschikbaar waren.  Als oudste van 4, heb ik mij jarenlang verantwoordelijk gevonden voor mijn 2 broertjes en zusje. Vluchtte ik met regelmaat het huis uit en was ik veel bij mijn grootmoeder op bezoek. Ondanks dat zij chronisch ziek was, was ik er veel. Vooral om de gezelligheid, stukje 'veiligheid' en met regelmaat de markt op om boodschappen te doen.

Thuis heb ik veelal als onveilig ervaren, ik wist nooit wat er mij te wachten stond. Vaak heb ik mijn ouders omschreven als "Vader; aggresief en explosief" en "Moeder; hysterisch, niet opgewassen tegen de dominatie van mijn vader".  Dit heeft vele diepe sporen achtergelaten. Die ik op een latere leeftijd heb mogen loslaten.

Tot ongeveer mijn 20ste heb ik in Nederland gewoond en vanaf 2004 t/m 2008 in België. HIer ben ik gaan werken voor een pioneer. De kickstarter in Full HD TV (1080p). twee jaar op de buitendienst, heb ik veel valkuilen van mijzelf ervaren. Van overschatting, naar extreem verantwoordelijksheids gevoel. Maar ook mensen vertrouwen die niet te vertrouwen waren, terwijl ik veel collega's had die het voor mij op namen en ruimte voor mij creërde om te groeien. Vervolgens heb ik twee jaar op de binnendienst gezeten, met een eigen afdeling. Op mijn 24ste had ik een service- en support functie, voor tientallen apparaten, elk terwaarde van een fatsoenlijk huis. Mijn autodidacties vermogen en flexicibiliteit werden gestimuleerd. Ik onwikkelde 'first-aid-manuals', gaf instructies in meerdere talen en had directe lijnen met de fabrikant. Sprak Nederlands, Engels, Duits en wat Frans. Soms alle vier door elkaar. Maar ook hier bij dit bedrijf heb ik overspannenheid en depressies meegemaakt. Op m'n 25ste wist ik niet eens wat dat in hield. Als er een grote klus was, zoals de Olympische spelen, dan was mijn afdeling leeg en liep ik verdwaasd en leeg rond. Naast werken, had ik geen andere invulling, mijn collega's waren mijn vrienden en die waren dan voor een aantal maanden weg.

In 2008 ben ik verhuisd naar Duitsland. Ik wilde voor de liefde gaan, maar dit was een vlucht. Van begins af aan wist en voelde ik dat deze relatie niet klopte. We beide waren codepent. In de 2 jaar dat ik voor een Design meubel bedrijf werkte, die gericht was op de hoogste top klasse. Kon ik mijn kennis, ervaring en leergierigheid optimaal benutten en omzetten naar de Audiovisuele wereld. Ik reisde veel, was vaak alleen het weekends thuis, vloog ongeveer één keer per maand en reed  90.000 km per jaar. Ondanks dat ik het erg naar mijn zin had, vroeg dit ook erg veel van mij. Ik nam hier ook meerdere taken op mij. Zo was ik werkvoorbereider, installateur, programmeur, service medewerker en hielp ik met het installeren van de meubels.

Financieel overzicht had ik niet en ik kon dit ook niet verwachten van mijn toenmalige vriendin. Die had daar simpel weg geen behoefte aan. Met een koopverslaving om de constante leegte op te vullen, maakte ik vrij makkelijk schulden. Met een riant salaris, toen zo rond de 3.000 euro voor een installateur, was elke maand met een negatief saldo beginnen. De relatie werd moeizaam en ik heb dingen gedaan en gezegd wat niet correct waren. Eind 2009 toen mijn opa overleed, kreeg ik een burnout. Mijn lichaam was op, mijn schildklier werkte niet meer en zo op een dag kon ik zo goed als niks meer. Autorijden, de supermarkt in werden te veel, zelfs even opstaan om naar de wc te gaan werd heel moeilijk. Maar ondertussen werd er wel verwacht dat ik thuis het huishouden deed en kookte. Niemand in mijn omgeving had door wat er aan de hand was en hoe ernstig ik over mijn grenzen was gegaan. Ik had het zelf ook niet door. In december 2009 heb ik zelfs nog 5 solliciaties gedaan in Nederland (bijna overal aangenomen), terwijl ik kort voor de afspraak paniek aanvallen had...

Begin 2010 heb ik dan ook een abrupt en radicaal einde gemaakt aan alles wat ik had. Relatie stopgezet, mijn baan opgezegd en naar Nederland verhuisd in de hoop dat ik 3 maanden tijd nodig had om te herstellen.

3 maanden werden 3 lange jaren. 

In Nederland greep ik mijn kans om  een ADHD onderzoek te laten doen, na het 1e gesprek mocht niet meer naar huis.  Ik werd opgenomen en mocht de komende 9 weken op de PAAZ doorbrengen. Om mijn systeem tot rust te brengen. Blijkbaar had ik dusdanig veel trauma meegemaakt, dat het nu tijd was om ruimte te maken voor mijn proces. In de jaren erop, zijn er momenten geweest waarbij vrienden dachten dat het mijn laatste verjaardag zou zijn. Ik kan je vertellen, dat is heel bizar om mee te maken. Ja, ik had een aantal pogingen gedaan, vanuit dissociatie. Puur omdat mijn brein kortsluiting maakte, ik wilde voelen en dat was ik aan het forceren. Dat werkt niet

3 jaar heb ik in de GGZ rond gewandelt. Het eerste jaar op de PAAZ, daarna een halfjaar bij een psycholoog en psychiater. Want ja ik kreeg Ritalin en anti-depressiva. Vervolgens kreeg ik de keuze, mijn enige 2 opties. Één; een behandeltraject bij een gesloten instelling voor ongeveer een jaar of twee; anderhalf jaar een traject volgen met groepstherapie waarbij ik thuis sliep (voorwaarde was dat ik in de buurt ging wonen).

Uiteindelijk is het, het laatste traject geworden. 5 dagen in de week van acht uur 's ochtend tot ongeveer vijf uur 's middags groepstherapie. Waarbij je eigenlijk elk moment geconfronteerd wordt met jezelf. Anderhalf jaar lang heb ik aan mogen horen "Tim dit kan jij niet", "je mag hulp vragen", "waarom saboteer je nu?" . Ik heb gezinsgesprekken gehad, waarbij iedereen een tegenovergestelde ervaring had.  Niemand wilde erkennen dat wij vroeger fysiek en mentaal mishandelt waren. Een aantal jaren later, heeft de rest van het gezin het wel kunnen accepteren en zijn zij op hun eigen manier hier mee aan de slag gegaan.

Als voorloper en oudste broer is het niet altijd makkelijk geweest. En toch kijken mijn broers en zus tegen mij op. Daar ben ik blij mee en dat doet mij goed. Zij bewandelen hun pad en ik de mijne, met regelmaat wisselen wij van ideëen uit, delen wij onze verhalen en leren wij van elkaar. 

Halverwege 2013 ben ik weer gaan integreren. Vanuit de therapie leek het verstandig om mij  praktisch werk te laten doen, terwijl ik heel wat anders wilde doen. Maar goed, destijds was het verstandig om dit advies te volgen. Ik begon weer in de Audiovisuele sector, eerst 1 dag, toen 2 en naar een jaartje fulltime. Maar ook hier in dit kleine bedrijf had ik meerdere petten op. En al snel was ik overvraagd en voelde ik mijn niet meer veilig. Waarop ik besloot om ontslag te nemen en naar een groter bedrijf te gaan. 

Een vooraanstaand bedrijf in de Audiovisuele sector, lekker op de evenement klussen en tussen door de installatie tak. Ik vond het heerlijk. Maar ook dit verhaal is weer bijzonder. Nog geen 6 maanden in dienst geweest te zijn, ging dit grote bedrijf failliet. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Wat een bizare tijd is dat. Als nieuweling werd er voor mij vanalles gedaan om te zorgen dat ik een  vast contract kreeg bij de overname. Ik heb verhalen gehoord en ervaringen tussen alle lagen door, van directie tot aan de werkvloer. Wat ik mij met regelmaat afvroeg, hoe ga ik met al deze informatie en onrecht om? De ene tak moest noodgedwongen stoppen en omdat ik meerdere functies had, moest ik die kar maar trekken... met weinig ervaring als leidinggevende. Ik heb verhuur producties gedraait, waarbij ik bijna schreeuwde om een senior techneut. Idem op de installatie tak. Men overschatte mij en tergelijkertijd werd ik ook 'beschermd' zodat ik niet weer een burnout kreeg... Dit is onwijs dubbel.

In de zomer van 2019 gaf ik aan te willen stoppen, zodat ik al freelancer verder kon gaan. Ik was de bureaucratie zat, werkte voor 3 vestigingen en 3 afdelingen. Tijdens functie gesprekken werd er alleen over mijn fucntioneren besproken n.a.v. mijn contract. Dat ik daarbij nog twee andere functies had, werd niet naar gekeken en zo was het salaris dan ook.

Tijdens een kennismaking met de nieuwe teamleider, heb ik mijn ontslag ingedient. Dat werd een verassend gesprek, zo loyaal dat ik was wilde ik 3 maanden overbruggen. Zodat ik de installatie tak nog kon ondersteunen. Dit werd moeilijk begrepen... Bureaucratie. Er werden beloftes gedaan, die vervolgens op directie niveau ongedaan werden gemaakt. 4 afdelingen die mij heel graag wilde inhuren, is tot op de dag van vandaag onmogelijk gemaakt, het werd min of meer verboden.

Dat doet ook wat met mijn ego, het gaf ook ruimte om verder te kijken.

2020 kennen wij allemaal. Dit was een pittig jaar voor een startende onderneming in de evenemten branche en installatie tak. Maar ook een jaar waarin ik wederom stil werd gezet en mocht nadenken over de toekomst, ontdekken van de wereld en de maatschappij waarin wij leven.

2020 stond voor mij vooral in het teken van de illusie door zien en ontdekken dat er zoveel meer is.

In 2021 ben ik begonnen met spiriualteit. Ik merkte dat als ik yoga ging doen en rust in mijn hoofd had. Dat mijn allergieën verdwenen, in iedergeval ik kreeg meer ruimte voor tolerantie. En ik werd uitgedaagd om bij mijn standpunt te blijven. 2021 was ook het jaar, waarop mijn moeder dacht dat ze weer aan mijn sterfbed zat. In de zomer werd ik dusdanig ziek, dat ik uit mijn lijf ben gezet, een reset heb gehad en werd terug geplaats. Ik vermoeid een hartaanval. 3 weken lang heb ik niet of nauwelijks gegeten, niveleerde ik tussen een zuurstof opnamen van 80 en 90%. Uit bed stappen en naar de wc gaan, stond gelijk aan hyperventilatie. Het enige wat ik kon was oppervlakkig adem halen, ik ben toen 20 kg afgevallen. Heb kunnen stoppen met bepaalde medicatie waaronder, Omeprazol (maagbeschermer) en dat is een rommel! 

In deze periode heb ik ook besloten om mijn achternaam vol trots te dragen. Ik heb toen de afspraak gemaakt om alles wat mijn familie meedroeg, recht te zetten. (voornamlijk het Nederlands-Indië stuk).

2022 kwam om de hoek en toen ben ik in aanraking gekomen met, inmiddels een goede vriendin van mij en de huidige stichting Una4All. Mijn spirituele ontwaking kreeg met deze ontmoeting een boost. In een bullet-high-speed-train heb ik mijn multi-dimensionaliteit ontdekt en omarmt.

Ik heb ervaren wat is het om uit je lijf getrokken te worden, welke velden en entiteiten er zijn die er alles (maar dan ook alles) aan doen om je te houden waar je bent. Heb dagenlang onder aanvallen gestaan en heb momenten gehad dat ik niet meer wist wie ik was.  Bij elke upgrade stond er een gelijke kracht naast, om het weer de kop in te drukken. Ik kan je vertellen, tijdens het autorijden is het niet heel handig om uit je lijf getrokken te worden, zodat je een ongeluk krijgt (gelukkig niet gebeurd).  Blijkbaar droeg ik zulke zware stukken met mij mee en had ik contracten afgesloten waar je niet zomaar uit komt. 

De zin "Tim heeft weerstand, dat betekend dat we op de juiste weg zitten" werd standaard. 

Deze periode heb ik ook onwijs veel genoten en gelachen om alles wat er niet is, wat niet zichtbaar is. Met een supertof team die mij veiligheid boodt ben ik hier door heen gekomen en heb ik een volledige onbekende wereld in een aantal maanden kunnen omarmen.

Dan komt het stuk integratie.

Het ging zo snel in 2022 dat ik nauwelijks de tijd kreeg om te integeren. 2023 werd het jaar van integratie. Ik was veel ziek en oververmoeid. Inmiddels was ik met een therapeut begonnen op basis van iriscopie, germaans geneeskunde en tincturen om mijn processen te ondersteunen. In mei 2023 zat ik weer bijna tegen een burn-out aan. Eigenlijk had ik een 'escape' gemanifesteerd. Het oude ging gewoon niet meer, ik kon niet full-time werken (3 dagen zzp, 2-4 dagen stichting) en schaduw-werk doen. Dat is gewoon te veel. En ik voegde  een coach toe aan mijn team, voor extra begeleiding.

Tijdens een klus in mei, heb ik dan ook alles stopgezet. Rete spannend, want ik ben een ZZP'er. wel met een vangnet.. Maar hoe werkt dat?

Hier komt Sharepeople om de hoek kijken. Sharepeople is een vangnet voor ondernemers. Ik had mijn verhaal uitgelegd en ik was verbaasd dat het goed was. Ik kreeg zomaar geld, op basis van donaties... Ik met een kortsluiting in mijn hoofd begreep hier niks van. Hoezo geen keuring, bedrijfsarts, psycholoog af wat dan ook??

Een jaar lang heb ik mijzelf, samen met mijn coach en therapeut, op alle lagen mogen ontdekken, mij ontdoen van overtuigingen en nieuwe brein-neuronen aan mogen leggen. Naast knetter hard aan mijzelf werken, heb ik ook plezier gehad. Een geweldig verjaardag die ik niet zomaar zal vergeten, die valt samen met de herdenking van Nederlands-Indië waar ik ook voor eerst ben geweest.  In het najaar 2023 nog een knetter diep dal in gedoken, waarbij alles en iedereen losgelaten werd. Zodat ik alleen overbleef. 

En toen 2024, dit jaar. 

Tijd om wat nieuws op te starten. Ik wilde een praktijk beginnen, wat al ruim 10 jaar op mijn lijstje stond. Mijn ervaringen delen en heling brengen. Maar nu met mijn ervaringen van 2022 en 2023 erbij. Energetisch werken, zonder opleiding (behalve de curus aura-chakra-practitioner).  Al mijn kennis komt vanuit mijn eigen herinneringen, uit mijn andere aardse en multidimensionale levens.  Echter er ontbrak maar één ding... mijn hartsverbinding.

Intrinsieke motivatie kende ik, hoewel  deze in het begin van dit jaar nog op trauma  gebasseerd was is het nu volledig anders.

Eind april 2024 kwam een liefdevolle vrouw (samenisalles) op mijn pad. Door een vriendschappelijke ervaring met deze vrouw, werd mijn hart geopend. En in een instant werd er 40 mensen jaren, transgeneratieve en vanaf mijn 1e incarnatie herinneringen overschreven (ja, dit heb ik deels bewust meegekregen). Mijn ziel kwam vrij van alle traumatische ervaringen. 

Door al het voorwerk van de afgelopen 14 jaar, ben ik in één dag van DARK to LIGHT gegaan. Alles, werd op hartfrequentie geintegreerd en overschreven. Ik kan je de ervaring niet beschrijven, behalve dat dit onwijs intens is. Mijn cellen voel ik vibreren, mijn neuronen die geactiveerd worden, energie stromingen door mijn lijf, organen die ineens ruimte krijgen, het is echt bizar. De afgelopen 3 weken heb ik elke dag  een compleet andere ik ervaren.

Met al mijn ervaringen en inzichten heb ik de kunstvorm "The Art of Cellular Transformation" mogen creëeren. Geheel gebasseerd op mijn eigen ervaringen, gevoeligheden en sensiviteit.  Het is een combinatie van lichaamswerk, energetisch werk en begeleiding (coaching/counseling). 

Wees warm welkom om een gesprek te openen of langs te komen, graag hoor ik jouw verhaal en kijken we samen of deze kunstvorm voor jouw werkt.

Dit is mijn verhaal en dit is nog lang niet het einde

(op z'n minst wil ik nog 70 jaar hier rondlopen)

Timothy

Motivation Monk